Eξόριστες φωνές

Νατάσας Κεσμέτη, Εξόριστες φωνές - Στοχασμοί και Ιστορίες (2006-2012), Εκδ. ΑΡΜΟΣ 2013

Έλαβα πριν λίγες ημέρες το νέο (πολυτονικό) βιβλίο της αγαπητής φίλης κας Νατάσας Κεσμέτη, μιας εξαιρετικής λογοτέχνιδος, με μεγάλη και πλούσια προσφορά στα Ελληνικά Γράμματα.

Τα έργα της, ποιητικά, πεζά, και κριτικά δοκίμια, αποτελούν πολύτιμα κοσμήματα στο θησαυροφυλάκιο της σύγχρονης Ελληνικής Λογοτεχνίας, την οποία διακονεί επί σειρά ετών.

Το νέο της πόνημα είναι απαύγασμα των προσωπικών της κριτικών, διανοητικών και ψυχικών, διεργασιών και στοχασμών. Είναι μια μίξη βιωμάτων και λογισμών, που παρουσιάζονται με τέχνη, με προσοχή, όσο και με ευλάβεια περισσή.

Διαβάζοντάς το μου ήλθε στο μυαλό η φράση των Άγγλων «thinking aloud». Η ροή του κειμένου δείχνει πως η συγγραφέας παρουσιάζει ελεύθερα και φωναχτά, αλλά με ιδιαίτερα καλοδουλεμένο τρόπο, τις σκέψεις και τους στοχασμούς της.

Οι «εξόριστες φωνές» είναι γεμάτες από κόσμο κι από πρόσωπα, πρόσωπα βιβλικά, ιστορικά, μυθιστορηματικά, αλλά και «γείτονες», που παρελαύνουν στις σελίδες του βιβλίου διαλεγόμενα με φυσικό τρόπο, σαν να ζουν όλα μέσα στο πλαίσιο της ίδιας γειτονιάς.

Αισθήσεις, συναισθήματα (με εξέχον το θρησκευτικό συναίσθημα), ανάγκες, χαρές και λύπες, όπως και η μουσική, αποτελούν λυτρωτικά στοιχεία των «φωνών». Η αναζήτηση της φύσης δε, στο πρόσωπο των λουλουδιών, του βουνού, του νερού, στη φυσική αλλά και τη μεταφυσική τους διάσταση, είναι διάχυτη στο έργο...

Ιδού και μια μικρή παράγραφος:

«Λοιπόν υπήρχαν απογεύματα που πίναμε νερό όχι μόνο από το παγούρι αλλά και από τον ήλιο που βασίλευε. Παίρναμε τις καρέκλες μέσα από την εκκλησία και τις βγάζαμε στην άκρη του λόφου. Καθόμασταν εκεί μαζί με τον παπά που μόλις είχε τελειώσει τον εσπερινό και την παράκληση και ακούγαμε ιστορίες κοιτάζοντας τον ήλιο που λίγο λίγο κατέβαινε μέσα σε τουλίπες από σύννεφα... Ο παπάς αγαπούσε να διηγείται κι έτσι όλοι κρέμονταν από τα χείλη του. Οι γυναίκες σιωπούσαν. Όταν τελείωνε ο παπάς έπαιρνε τον λόγο κάποιος άλλος άνδρας, μετά κάποιος άλλος κι όταν έπεφτε σιωπή τότε άρχιζαν  τα τραγούδια. Στα τραγούδια οι γυναίκες έβρισκαν τη φωνή τους...» (σ.σ. 71-2).

Είθε να είναι καλοτάξιδο το βιβλίο αυτό και μακάρι να επηρεάσει, πρόσωπα και πράγματα, θετικά!

π. Α.Δ.Σ.