Στα βράχια τα ιερά

...ή η δυναμική των σχέσεων

Δεν ξέρει κανείς –πραγματικά- από που να προσεγγίσει ένα τέτοιο θέμα, όπως τα Μετέωρα.

Θα ήταν -κατ’ αρχάς- καλό και φρόνιμο να πει λίγα λόγια για τα μοναστήρια, για την ιστορία τους, για την προσφορά τους στην πνευματική ζωή του τόπου μας, όπως επίσης και την συμμετοχή τους στα εθνικά και πολιτιστικά δρώμενα της Πατρίδας.

Ίσως όμως θα μπορούσε να τα προσεγγίσει κανείς από την ανθρωπολογική πλευρά, ειδικά των ανθρώπων που τα διακονούν, ή εκείνων που τα επισκέπτονται και τα προσκυνούν, εκείνων που εμπνέονται καλλιτεχνικά από αυτά, η που απλά ζουν υπό την σκιά τους.

 

Μερικοί -που αρέσκονται στην επιφανειακή εικόνα των πραγμάτων- μπορεί να θέλουν να τα δουν από τη γεωλογική σκοπιά. Άλλωστε αυτή είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, αφού το φαινόμενο των Μετεώρων είναι όντως μοναδικό παγκοσμίως.

          Είναι αλήθεια, επίσης, ότι τα λουλούδια και γενικώτερα η φύση που βλέπει κανείς στους βράχους αυτούς, είναι μοναδική και οπωσδήποτε άξια μελέτης και περιγραφής.

          Πάντως, τα ιερά τούτα βράχια είναι όλα αυτά τα παραπάνω κι άλλα ακόμα στοιχεία, φυσικά και πνευματικά, τα οποία βρίσκονται σε μια διαρκή διαλεκτική μεταξύ τους, και σε μια σχέση φιλίας και καταλλαγής.

          Μπορεί άραγε να περάσει κανείς από τα βράχια αυτά και να μην αισθανθεί ταπείνωση και δέος;

          Ακόμα κι ο πιο αμέθυστος επισκέπτης θα υποχρεωθεί να αναφωνήσει εκ βαθέων: «Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε· πάντα εν σοφία εποίησας· επληρώθη η γη της κτίσεώς σου»!