Ο Παύλος που αγάπησε τους Έλληνες

Ο διώκτης που γίνηκε μέγας σαγηνευτής των ψυχών. Αυτός που ανατόμησε, όσο κανείς άλλος μετά τον Θεάνθρωπο, την ψυχή του φιλαμαρτήμονος. Διαβάζοντας τους παρακάτω λόγους από την προς Ρωμαίους επιστολή του, ποιος στ' αλήθεια μπορεί να το αμφισβητήσει;

Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος! τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου; (Ρωμ. 7, 24)     
 
...οὐ γὰρ ὃ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ᾿ ὃ οὐ θέλω κακὸν τοῦτο πράσσω.
 
εἰ δὲ ὃ οὐ θέλω ἐγὼ τοῦτο ποιῶ, οὐκέτι ἐγὼ κατεργάζομαι αὐτό, ἀλλ᾿ ἡ οἰκοῦσα ἐν ἐμοὶ ἁμαρτία. (Ρωμ. 7, 19-20)
 
Και έπειτα η Παύλεια Ανθρωπολογία, με τους ψυχικούς και τους πνευματικούς ανθρώπους… τους απνευμάτιστους και τους εν πνεύματι αναγεννημένους…
 
Και εκείνος ο Παύλειος έλεγχος, ο τόσο αγαπητικά αυστηρός… Εμείς Εβραίοι, Εμείς Ρωμαίοι αδελφοί, ΕΜΕΙΣ όλοι εκείνοι, στους οποίους ΣΗΜΕΡΑ απευθύνεται  ο Θείος Παύλος!
 
Πᾶσα παράβασις καί παρακοή ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν, πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας. (Εβρ. 2, 2)
 
Θλίψις και στενοχωρία θα κυριεύση και θα πλημμυρίση κάθε άνθρωπον, ο οποίος αμετανόητα επιμένει να εργάζεται το κακόν (Ρωμ. 2, 9)… ὅσοι γὰρ ἀνόμως ἥμαρτον, ἀνόμως καὶ ἀπολοῦνται· (Ρωμ,2,12)
 
Δεν χρειάζονται μετάφραση αυτοί οι λόγοι! Χτυπούν απευθείας στο κέντρο της συνείδησης, αν αυτή δεν έχει απονεκρωθεί…
 
Και έπειτα εγγυάται την ασφαλή ελπίδα της Σωτηρίας… ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν (Eβρ. 6, 19), για όσους όμως εκμεταλεύονται τον πλούτο της Χρηστότητας του Κυρίου προς συντριβή πνεύματος, ταπείνωση καρδιάς και πορεία στον λυτρωτικό δρόμο της μετανοίας…
 
Πόσα ιερά συνθήματα δεν έγραψε ο Παύλος στους τοίχους του Παραδείσου;
 
«…ἐάν τε γὰρ ζῶμεν, τῷ κυρίῳ ζῶμεν, ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τῷ κυρίῳ ἀποθνήσκομεν. ἐάν τε οὖν ζῶμεν, ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τοῦ Κυρίου ἐσμέν. (Ρωμ. 14, 8)
 
Ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι» (Ρωμ. 13, 11-14)
 
Πόσο βαθιά εισχώρησε στην ανθρώπινη ψυχή! Εκείνος, που στο τέλος του, αυτοαποκαλείτο ως ο τελευταίος όλων των αμαρτωλών! Πόσο μας ευεργέτησε εμάς τους Έλληνες! Τι κι αν τον λοιδορήσαμε τόσο; Μας αγάπησε, μας νοιάστηκε, μας ποίμανε, μας φώτισε! Και τώρα κλαίει μπροστά στον θρόνο του Δικαίου Κριτή, για το κατάντημά μας! Και ξαναπιάνει να γράψει επιστολές προς Κορινθίους και Αθηναίους και Θεσσαλονικείς, προς εσένα αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου! Και μας ξαναλέει:
 
Λογίζη δὲ τοῦτο, ὦ ἄνθρωπε…, ὅτι σὺ ἐκφεύξη τὸ κρῖμα τοῦ Θεοῦ» (Ρώμ. 2, 1-3).
 
Και… βάζει συνεργάτες του… όπως τον μακαριστό π. Αθανάσιο Μυτιληναίο, με αγάπη έμπονη να μας προειδοποιούν και με σπαραγμό να μας μιλούν… Πριν 24 χρόνια (πόσο το σημερινό θεοστυγές κάνει τα 24 χρόνια να μοιάζουν αιώνες…) ανήμερα της μνήμης Πέτρου και Παύλου, ο π. Αθανάσιος σαν να μας μεταφέρει μια σύγχρονη επιστολή του Θείου Παύλου! Από εμάς, μόνο ένα μη γένοιτο, με χαμηλωμένα τα μάτια και αυτό ισχνά, ακούστηκε σαν την πρωτοακούσαμε…
 
Αδελφοί μου, το οτι ο Θείος Παύλος βρίσκεται σήμερα κλαμμένος μπροστά στον θρόνο του Εσφαγμένου Αρνίου, δεν είναι μια ιερά φαντασία, μια προσπάθεια για παραστατικότητα και έμφαση στην δεινή θέση που έχουμε εκουσίως περιέλθει, ως ράθυμοι και μη μετανοούντες. Ο ίδιος ο μέγας Απόστολος, έχει περιγράψει αυτήν την ένδακρυ προσπάθειά του για νουθεσία, μεσιτεία και ιλασμό, εκεί στις Πράξεις των Αποστόλων, που ακόμα συμπληρώνονται... Αγωνιά για να διαφυλαχθεί η Αγία Πίστη, η Ορθοδοξία, Η Αλήθεια, η Παρακαταθήκη που ο Τριαδικός Θεός ΜΑΣ εμπιστεύθηκε έως της δευτέρας παρουσίας-επιφανείας Του... Δεν απευθύνεται ο Θείος Παύλος μόνο στους Πρεσβυτέρους της Εφέσου, απευθύνεται σε όλους ΜΑΣ σήμερα, κλήρο και λαό...
 
"...Γι’ αυτό να προσέχετε και να είστε άγρυπνοι, έχοντας ως παράδειγμα εμένα˙ και να θυμάστε, ότι για μια τριετία συνεχώς νύχτα και μέρα δεν σταμάτησα να νουθετώ με δάκρυα τον καθένα σας ξεχωριστά..." (Πρξ., Κ, 28-31, Ερμ. Π. Τρεμπέλα).
 
Τα δάκρυά του δεν κράτησαν μόνο για 3 έτη, έμειναν αστέγνωτα δυο χιλιάδες χρόνους τώρα... Πιστεύετε πως  υπερβάλλουμε αδελφοί μου;
 
Νώντας Σκοπετέας