Καλοτάξιδο καί στερεωμένο...

Συγκινημένοι οἱ Σκοπελίτες παρακολούθησαν σήμερα, Κυριακή 2  Ἰουνίου, γύρω στὸ μεσημέρι, τὴν καθέλκυση τοῦ νεοναυπηγημένου σκάφους, γιὰ τὸ ὁποῖο εἴχαμε κάμει λόγο παλιότερα, τότε ποὺ «φαμπρικάρονταν»  ἀκόμα, στὸν ταρσανᾶ, σιμὰ στὸν  Ἅγιο Ἀρτέμιο. Καὶ λέω ὅτι συγκινημένοι παρακολούθησαν τὴν ὅλη διαδικασία τοῦ «ριξίματος» στὴ θάλασσα τοῦ τρεχαντηριοῦ αὐτοῦ, ποὺ μὲ κόπο, μεράκι καὶ μαστοροσύνη -ποὺ θὰ τὴ ζήλευαν κι οἱ παλιοὶ  καραβομαραγοὶ καὶ ναυπηγοί- βγῆκε ἀπό τὰ τίμια χέρια τοῦ νέου Σκοπελίτη ναυπηγοῦ, τοῦ μαστρο-Κώστα Ἰω. Κοσύφη, γιατὶ χρόνους πολλοὺς εἶχαν νὰ δοῦν παρόμοιο γεγονός.  

Ὁ μαστρο-Κώστας ἔβαλε ὅλη τὴν τέχνη του, ὅλο τὸν καημὸ ποὺ εἶχε μέσα του, ὥστε ν᾿ ἀναστηθεῖ τούτη ἡ τέχνη τῶν προγόνων του καὶ κατάφερε νὰ μᾶς δώσει αὐτὸ τὸ σκαρί, σκαρὶ δουλέμενο μὲ ντόπια ξύλα. Ξύλα, ποὺ τ᾿ ἀναζήτησαν σ᾿ ὅλα τὰ ρουμάνια τοῦ νησιοῦ τῆς Σκοπέλου καὶ τὰ φέρανε στὸν ταρσανᾶ, ὄχι πιὰ μὲ τὰ γελάδια, ὅπως κάποτε, μὰ μὲ τὰ φορτηγὰ... Κι ἀφοῦ τὰ πελέκησαν, τὰ ἐπεξεργάστηκαν μὲ προσοχὴ καὶ ἱερὸ δέος, τὰ προσάρμοσαν στὸ νέο σκάφος. Μὲ ἀποτέλεσμα νὰ βγεῖ τὸ νέο αὐτὸ πλεούμενο, ποὺ τὸ φέρανε σήμερα τὸ μεσημέρι στὸ λιμάνι τῆς Χώρας, γιὰ νὰ «πέσει» πιὰ στὴ θάλασσα καὶ νὰ πρετοιμαστεὶ γιὰ τὰ ταξίδια του, ὅταν πιὰ ὁλοκληρωθοῦν οἱ ὑπόλοιπες ἐργασίες, μποὺν δηλαδὴ «τά γαρλιμέντα κι ἡ ἀρματωσιά», κατὰ τὰ παλιὰ τὰ χαρτιά.

Ἔτσι, σήμερα, μέσα στὸ πρώιμο θερινὸ μεσημέρι, «ἕνα καράβι ἔμπαινε στὴ θάλασσα» (Ν. Γκάτσος) καὶ χίλιες εὐχὲς ἀνέβαιναν ψηλά, ὅπως οἱ γλάροι ποὺ παρατηροῦσαν τὴν ὅλη διαδικασία.

Φυσικὰ τὸ καΐκι δὲν ἦταν στερεωμένο στὰ παλιὰ τὰ «φαλάγκια», ὅπως κάποτε... Ὡστόσο κι αὐτὴ ἡ προσπάθεια, ποὺ τὴν συνέδραμε ἡ σύγχρονη τεχνολογία, ἀνέβασε στὴ μνήμη στιγμὲς τοῦ χτὲς, μὲ θάμπωμα τῶν ματιῶν καὶ κόμπο στὸ λαιμὸ ἀπό τὴ συγκίνηση, στιγμὲς  ἀθάνατες  μὲ καθελκύσεις πλοίων,  στὰ  ἴδια σκοπελίτικα νερά, ἀλλὰ καὶ στὸ ἴδιο περίπου σημεῖο ὅπου ἔπεσε καὶ τὸ νέο σκαρί.

Ἄξιος ό νέος ναυπηγὸς, ὁ μαστρο-Κώστας Ἰω. Κοσύφης, ἄξιος κι ὁ καπετάνιος τοῦ καϊκιοῦ, ὁ Ρηγῖνος Ἰω. Καθηνιώτης. Ἄξιοι κι οἱ συνεργάτες, ἀλλὰ καὶ οἱ φίλοι ποὺ στήριξαν αὐτὴ τὴν προσπάθεια. Γιατὶ δώσανε στὸ νησί, στὸν πληγωμένο του κόσμο, ἀλλὰ καὶ στὸν κάθε φίλο τῆς ξηλοναυπηγικῆς, τῆς ἀθάνατης αὐτῆς τέχνης, τὴν αἰσιοδοξία ὅτι ἔχουμε τὴ δυνατότητα νὰ ξεπεράσουμε πολλά. Πρὸ πάντων τὴ μιζέρια καὶ τὴ ραθυμία.

Καλοτάξιδο, Ρήγα. Καὶ μὴ ξεχνᾶς, στὴ θάλασσα δὲ σὲ ρίξανε γιὰ πλάκα. Δένεσαι μὲ τὸ σκαρί, φίλε μου... Εἶσαι ἡ ψυχή του... Γι᾿ αὐτὸ πέφτετε κι οἱ δυὸ μαζὶ στὸ νερὸ μὲ τὸν Ἁη-Νικόλα νὰ Σᾶς στεφανώνει.

Κι ἐσὺ Κωστὴ, νὰ εἶσαι γερὸς καὶ φωτισμένος, ὥστε νὰ ναυπηγήσεις κι ἄλλα τέτοια περήφανα καὶ καλοδουλεμένα σκοπελίτικα σκαριά.

π. Κ.Ν. Καλλιανός, Σκόπελος, Κυριακὴ τῆς Σαμαρείτιδος 2013  

Υ.Γ. Τὶς φωτ. πῆρα ἀπό τὸ blog «Βόρειες Σποράδες», ὅπου ὁ ἐνδιαφερόμενος μπορεῖ νὰ παρακολουθήσει καὶ τὸ video μὲ τὴν ὅλη διαδικασία τοῦ «ριξίματος».