Ἡ ἀθάνατη νοσταλγία τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων

ἤ, ἰχνογραφώντας μαθητικά βιώματα…

Κάθε χρόνο ἡ μέρα αὐτή, ἡ χρονιάρα, ὄντως, ἡμέρα χρωματίζεται μέ τῆς νοσταλγίας τά εὐώδη καί ἀνόθευτα χρώματα, πού φιλτράρουν τή μνήμη καί ἀφήνουν στήν ψυχή κομμάτια νοσταλγίας καί ὀμορφιᾶς. Γιατί ἡ μέρα αὐτή ἔχει ταυτιστεῖ μέ ἔνα γεγονός πού κρύβει μέσα του τρυφερότητα καί ἀγαλλίαση. Κι ἦταν τό γεγονός αὐτό ἡ ἐπιστροφή στό σπίτι μας ὕστερα ἀπό ἀπουσία τριῶν περίπου  μηνῶν.  Ἐπιστροφή πού ἀλάφραινε τήν ἐφηβική μας ψυχή καθώς ξαναβρισκόμασταν «σέ οἰκίας περιβάλλον». Γιατί τότε πού πηγαίναμε στό Γυμνάσιο στό Βόλο οἱ συγκοινωνίες δέν ἦταν ὅπως σήμερα. Κι ὕστερα τό Σχολεῖο τελείωνε πάντα τό Σάββατο τοῦ Λαζάρου κι ὄχι πιό πρίν, γιατί τότε καί τά Σάββατα εἴχαμε μαθήματα...

Ἔτσι, λοιπόν, τήν Κυριακή τῶν Βαΐων τό πρωΐ παίρναμε τό καράβι καί ταξιδεύαμε γιά τό νησί, γιά τό σπίτι μας. Κι ἦταν ἡ χαρά μας τόσο τρανή, πού θά ξαναβλέπαμε τό χωριό, τούς δικούς μας, θά πηγαίναμε στήν ἐκκλησιά, θά κάναμε Πάσχα εὐλογημένο σιμά στούς δικούς μας. Κι ἀλήθεια, πόση συγκίνηση φέρνουν ἐκεῖνες οἱ στιγμές τῆς ἐπιστροφῆς στό σπίτι μας πού τή μέρα ἐκείνη, τῶν Βαΐων, εὐωδίαζε ἀπό τή φρεσκοκομμένη βάγια καί τό βραστό τό ψάρι... Ἁπλᾶ  πράγματα, θά πεῖ κάποιος, ὅμως τόσο ὅμορφα καί ζωντανά ἀκόμα στήν ψυχή.

Τά χρόνια μπορεῖ νά πέρασαν -μισός αἰῶνας παρῆλθε ἤδη- ὡστόσο ἐκείνη ἡ χαρά τῆς ἐπιστροφῆς μαζύ μέ τίς εὐωδιές τῆς ἄνοιξης καί τοῦ λιτοῦ ἑόρτιου φαγητοῦ -ἰχθύος, βλέπεις, κατάλυσις προβλέπεται γιά τή μέρα αὐτή- σημάδεψαν τή ζωή μας ἴσαμε σήμερα... Κι εὐτυχῶς, δηλαδή.

π. Κ.Ν. Καλλιανός

Κυριακή  τῶν Βαΐων 2016