Γύρω ἀπό μιά φωτογραφία

Μνήμη ἱερή Μωυσέως Μοναχοῦ Ἁγιορείτου

Πᾶνε πολλά χρόνια, πρέπει νά εἶναι γύρω στά τριάντα, ὅταν βρέθηκα στή φιλόξενη Καλύβη τοῦ ἀλήστου Μνήμης Γέροντος Μωϋσή, τοῦ Ἁγιορείτη, πού βρίσκεται στήν εὐλογημένη Σκήτη τοῦ Κουτλουμουσίου. Ἦταν ἀκόμα ἀνακαίνιστη, μέ τά σημάδια τοῦ χρόνου καί τῶν προσώπων πού τήν κατοίκησαν, σχεδόν νωπά. Ἀλλά καί τόσο πολύ συγκινητικά. Γιατί εἶχαν τή γοητεία τῆς ἁπλότητας, τῆς ἀσκητικῆς βιοτῆς καί τῆς διδαχῆς γιά μετάνοια.

Μέ τό φῶς τῆς λάμπας, μέ τήν εὐωδιά τῶν ἀρωμάτων πού ἀπόπνεε ὁ νυχτερινός δρυμός ξεκίνησε τό ταξίδι τῆς νύχτας. Κρωγμοί ἀπό νυχτοπούλια καί μακρυνές φωνές συνόδευαν τή συζήτησή μας στό δροσερό ἐξώστη πού ἀγνάντευε τό κελλί τῆς Παναγούδας, τοῦ ὁσίου Παϊσίου.

Κι ὕστερα, μετά ἀπό τήν λιγόωρη ἀνάπαυση, ὁ Ὄρθρος κι ἡ Θ. Λειτουργία στό εὐωδιαστό ἀπό τό μελισσοκέρι καί τό μοσχοθυμίαμα ἐκκλησάκι τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου.

Ἡ Λειτουργία ἔφτασε στό τέλος της, ὅταν ἄρχισαν νά παραμερίζουν τά σκοτάδια οἱ πρῶτες ἡλιαχτίδες, πού ἔραναν τό ταπεινό κελλίο καί τό κατανυκτικό ναΰδριο.

Ἐκεῖνο, λοιπόν, τό εὐλογημένο φῶς μοῦ θύμισε ἡ φωτογραφία αὐτή, καθώς εἶδα τή δέσμη τῶν ἡλιαχτίδων νά εἰσοδεύει στό ναό, λές κι εἶναι ἕνα φῶς ούράνιο, πανευλόγητο, πού στό διάβα του ὅλα ἀλλοιώνονται, ὅλα μεταποιοῦνται μέ ἁγιαστική χάρη καί παρουσία. Καί μήπως δέν εἶναι;

Ἀπό κείνη, λοιπόν, τήν ἐμπειρία βγῆκαν κι οἱ παρακάτω στίχοι, πού τούς παραθέτω γιά νά συντροφέψουν τίς μνῆμες καί τά βιώματα τοῦ  γράφοντος.  

"Δόξα σοι τῷ δείξαντι τό φῶς"

ἔψαλλ' ὁ Γέροντας

μέ φωνή πού ἀνέβαινε ἀπ' τούς αἰῶνες.

Καί ξάφνου,

τά δροσερά ἄνθη τῆς ἄνοιξης

λιαχτίδες τἄραναν.

π. Κ.Ν. Καλλιανός

(Εὐχαριστῶ τόν κ. Κ. Τσιώλη γιά τήν παραχώρηση τῆς φωτογραφίας)