Monday 5 February 2018

Ἀνοίγοντας κι ἐφέτος παράθυρο στήν εὐσπλαχνία Του

«δε, Χριστέ, τν θλίψιν τς καρδίας... δε μου τν πιστροφήν...»


Ναί, το σώτου υο ερ παραβολ (βλ. Λκ. 15, 11-32) ναγνώστηκε χθές, Κυριακή. Μ τ εδικ βάρος πο φέρει ν λόγ παραβολή. το φιλεύσπλαχνου Πατέρα κορυφαία παραβολή, πο χαρίζει στν ψυχ το κάθε πιστο τν ερ συγκίνηση, πο εγνωμοσύνη προκαλε. Γιατ ταν πέναντί σου χεις ναν πατέρα πο συγχωρε κα γκαλιάζει τν πιστρέφοντα π τν ξορία -τν ποια ξορία- σπλαχνο κα πιπόλαιο γιό, τότε καταλαβαίνεις πόσο γαπ Θες τν κόσμο πο δημιούργησε κα μαζί του, σ ξέχουσα θέση, τν νθρωπο: τν κορωνίδα τν δημιουργημάτων Του (βλ. ω. 3, 16).

Μι πιστροφή, λοιπόν, ρχεται παραβολ ατ ν θυμίσει. Κι χι μονάχα ατό, λλ κα ν πιστοποιήσει τι τν πιστροφ ατ τν συνοδεύει μι τρυφερή, γνήσια κα ελικρινς γκαλιά. μως, ποις εναι ο βάσεις πάνω στς ποες δράζονται ατς ο δύο συμπεριφορές; Πς ξεκινον, πότε συμβαίνουν κα γιατ κτινοβολον ατν τν τόσο γνήσια διδαχή;

ποστασία το νθρώπου κα πομάκρυνσή του π τ θεο θέλημα, εχε ς ποτέλεσμα τν ατοεξορία του. «Ες χώραν μακρν κα ζν σώτως», ναχωρε κάθε γνώμων υός, φο προηγουμένως  λάβει π τν πατρικ περιουσία ,τι το νήκει. Γι ν τ σπαταλήσει κι χι ν τ ξιοποιήσει.

Κι μως Πατέρας ντιμος, φιλάνθρωπος, φιλόπονος, δίκαιος ξέρει τν κατάληξη. Πο δν εναι λλη π τν πιστροφ το πλανεμένου του παιδιο. Κα περιμένει... Γιατ καλς γονις πάντα χει πομονή. Τ ντίθετο δηλαδή, π τν βιαστικ καί πιπόλαιο γιό, πο νομίζει τι θ χαρε τ ζωή του ν πελευθερωθε π τν πατρικ ποπτεία. μως, «χαλινος ποπτύσας τος πατρικος στάτ φρενί, τος κτηνώδεσι τς μαρτίας λογισμος συνέζησε, λον του τν βίον δαπανήσας σώτως...», φθάνει στ πι κρίσιμο σημεο το βίου του: Ν συνέλθει, ν μετανοήσει, ν λθει ες αυτόν (Λκ. 15, 17). π κε κα πέρα ρχίζει ντίστροφη πορεία, μέ φυσικ κατάληξη τν πιστροφή του στ πατρικό του τ σπίτι. Στ σιγουρι δηλαδή, τς πατρικς στοργς κα μακροθυμίας. πι πλ στν πολύτιμο χρο το φωτεινο Του Νυμφνος.

«Τ γρ ζητε Θες παρ σο, δελφ, πλν τς σς σωτηρας; Ἐὰν δ σ μελς, μ βουλμενος σωθναι, κα τς εθεας δος το Θεο μ βαδζς, κα τς ντολς ατο μ θελσς πιτελεν, σεαυτν ποκτενες κα σεαυτν κβαλες το ορανου νυμφνος. Θες γιος, μνος ναμρτητος, το αυτο μονογενος δι σ οκ φεσατο· ατς δ, θλιε, σεαυτν οκ λεες; Νψον ον το πνου σου λγον, ετελς. νοιξον τ στμα σου· παρακλεσον ατν. Δεθητι συνεχς, δκρυσον διηνεκς, φεγε τν χαυντητα. γπα πρᾳότητα, πθησον γκρτειαν, σκησον συχαν, μελτα ψαλμδαν. γπησον τν Θεν ξ λης σου τς ψυχς καθς σε γπησε. Γενο νας το Θεο, κα νοικσει ν σο Θες ψιστος...» ( σιος φραίμ Σύρος).

π. Κ.Ν. Καλλιανός

No comments: