Δεκαπενταύγουστος καί πάλι

Ὁλοκάρδιο εὐχετήριο στὸν Παναγιώτη Γρ. Σταμούλη, Γιατρό, γιὰ τὰ ὀνομαστήριά του

Ἀναπόφευκτες καὶ ἐφέτος οἱ συγκρίσεις. Ὅπως κάθε χρόνο, γιατὶ μονάχα μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν μπορεῖς νὰ συλλαβίσεις, ὅσο γίνεται περισσότερο, τὸ νόημα τῆς Γιορτῆς ποὺ ξημερώνει: Τὴς Ἀχράντου Κοιμήσεως τῆς Παναγιᾶς μας.

Ἀπὸ μακρυά, ἀπὸ χρόνια παιδικὰ καὶ ντυμένα μὲ τὸ χιτώνα τῆς τρυφερότητας καὶ τῆς καλωσύνης, ξεκινᾶνε τὰ βιώματα ἐκεῖνα, ποὺ θέλανε τὴ Γιορτὴ νὰ εἶναι καὶ νὰ στέκει σιμά μας βακτηρία καὶ βεβαιότητα, ὥστε νὰ ξέρουμε τί πιστεύουμε, τί κάνουμε καὶ γιατί. Ἔτσι, ὅταν τὸ χωριὸ ὁλάκερο εὐωδίαζε λιαστὸ ἤ ψημμένο δαμασκηνὸ καὶ φρέσκο ξεφλουδισμένο ἀμύγδαλο, ὅταν ἀνήμερα τῆς Γιορτῆς πάλι ἀπό τὰ σπίτια ἀνέβαινε ἡ ἄλλη εὐωδιὰ τοῦ «καπαμᾶ», γιὰ νὰ τιμήσουν τὴ μέρα, τότε ἔνοιωθες πὼς κάτι τὸ διαφορετικὸ ζοῦσες, ποὺ ἔδινε περισσὸ νόημα στὸ βίο σου, στὸ βίο μας. Κι ὕστερα ἦταν ἐκεῖνο τὸ δροσοστόλιστο πρωϊνὸ μὲ τὶς ἀσίγαστες καμπάνες νὰ μηνοῦν τὸ γεγονὸς τῆς Ἀθανάτου Κοιμήσεώς Της, -ἀλήθεια, πόση ἀντίθεση μὲ τὰ κοσμικὰ τὰ πράγματα αὐτὴ ἡ φανέρωση τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ γεγονότος, τὸ νὰ τιμᾶ δηλαδή ἕνα θάνατο!!!! Καὶ στὸ περιθώριο ὅλων αὐτῶν ἐκεῖνοι οἱ ἁπλοί, οἱ φτωχοί, κουρασμένοι χωρικοί, ποὺ ἄφηναν γιὰ μιὰ μέρα τὰ ἔργα τῶν χειρῶν τους καὶ τιμοῦσαν μὲ πανηγύρι αὐτὸν τὸν θάνατο... Ξέροντας πολὺ καλὰ τί κάνουν.

Σήμερα ὅμως... Μιὰ ἀδιαφορία πλανιέται παντοῦ, ἀφοῦ τὸ γεγονὸς τῆς νηστείας, ὡς ἐνάρετη ἄσκηση ἁγιασμοῦ καὶ βιώματος τῆς ἀτέλειάς μας,  ἔχει ἐξοριστεῖ ἀπὸ τὴ ζωή μας. Ὅταν ἡ Γιορτὴ μοιράζεται πιὰ μὲ ἄλλες ἐκδηλώσεις, ποὺ τὴν ἀποψιλώνουν, τὴν ἀφυδατώνουν καὶ τὴν καταντοῦν περιττή. Κι ἡ  ἀλήθεια εἶναι, πῶς νὰ Γιορτάσεις; Ἔτσι, συμμαζεύεις τοὺς στοχασμούς σου, ἀναπολεῖς τὴν ὁμορφιὰ καὶ τὴ γνησιότητα τοῦ χτές καὶ πασχίζεις νὰ συνεορτάσεις μὲ ὅσους ἀπόμειναν νὰ κρατᾶνε στὶς δεκαπέντε μέρες τὴ νηστεία, νὰ προσέρχονται τ᾿ ἀπόβραδα στὶς Παρακλήσεις καὶ νὰ ξέρουν ἕνα πρᾶγμα: Πὼς ἄν δὲ τιμήσουν τὴ Χάρη Της, ἄν δὲ νοιώσουν ὄτι στέκονται σιμά Της, ὅπως  στὴν κηδεία τῆς Μάνα τους, τότε κανένα νόημα δὲν ἔχει ἡ ζωή τους. Ναί, κανένα νόημα, ἀφοῦ σὲ ὄλες τὶς δυσκολίες, τὶς πιέσεις τῆς καθημερινότητας, στοὺς ἀγχωτικοὺς πνιγμούς, ἡ μόνη φράση ποὺ γίνεται ἀνάχωμα καὶ ἀποσυμφορίζει τὴν κατάσταση εἶναι τό, «Παναγία μου, Ἐσύ...». Καὶ δὲν εἶναι ψέματα.

π. Κ.Ν. Καλλιανός