Σκωτσέζικα ποιήματα

Ένα ταξίδι στη Σκωτία (μάλιστα το πρώτο, κι εύχομαι όχι το μοναδικό) ήταν αρκετό για να δημιουργηθούν δονήσεις, ψυχικές και διανοητικές, που παρήγαγαν τα παρακάτω στιχουργήματα. Από κει και πέρα ανέλαβε το Φρέαρ να τα παρουσιάσει σε πρώτη δημοσίευση. Ευχαριστίες οφείλω στους υπεύθυνους σύνταξης και στην κα Νατάσα Κεσμέτη που με έφερε σε επικοινωνία μαζί τους.

BΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ

                                                                                    του Θεόδωρου

Ο τόπος που επιβραβεύθηκε

με τον επίζηλο τίτλο «Αθήνα του Βορρά»

ανέδυε -Μάϊο μήνα-

ευωδίες ύδατος μαγευτικού...

εμπειρία ζωντανή από σκωτσέζικο ουΐσκι.

Η χάρη του Πρωτόκλητου όμως

ευλογία των αιώνων

παραμονές του θέρους

προσκυνητές σύναξε

σε προσευχή παρακλητική.

Κι όταν ο λόφος

αποκάλυψε τα σύμβολα του βασιλείου

το κανόνι του κάστρου

κάπνισε τα υψωμένα χέρια των θεατών

στις μία το μεσημέρι ακριβώς.

                                                                                    Εδιμβούργο, 27 Μαΐου 2014

ΕΝ ΕΡΕΙΠΙΟΙΣ

                                                                                    της Λίζας

Στον παράξενο τούτο τόπο

των ερειπίων του Άγ. Ανδρέα

εκεί ψηλά στο βασίλειο του Fife

                                                όπου σύμφωνα μ’ έναν αθάνατο θνητό

                                                ruins guard ruins

συμφιλιώθηκε επίσημα κι οριστικά

ο αόρατος άνεμος της σκοτεινής χώρας

                                                αν και δεν άφηνε σε ησυχία

                                                την πολύχρωμη μαντήλα

                                                της βασίλισσας

μ’ εκείνη τη συνεχή κι υπόκωφη βουή

της βόρειας κι απομακρυσμένης από την ακτή

θάλασσας

                                                που συμπεριφερόταν σαν μικρό παιδί

                                                παίζοντας κρυφτό

                                                με τα ίδια της τα κύματα.

Οι κέλτικοι σταυροί

του παλιού κοιμητηρίου

                                                οδοδείκτες

                                                μαρμάρινης ορθοπραξίας

οδηγούν τα βήματα και το βλέμμα

στην πλάκα με την ελληνική επιγραφή

                                                «ἐγώ ἦλθον ἵνα ζωήν ἔχωσιν

καί περισσόν ἔχωσιν»

που μόνο του ηγαπημένου μαθητή η γραφίδα

μπόρεσε -με παρρησία και τόλμη- ν’ αποτυπώσει.

Ο φύλακας μοναχός

της πύλης του ερειπωμένου καθεδρικού

μειλίχιος κι αξιοπρεπής

με τα χέρια του σταυρωμένα

σε στάση ευλαβικής προσευχής

δέχθηκε γαλήνια

τον θερμό εναγκαλισμό

κι αποχαιρέτησε μειδιώντας

με λίγες σταγόνες βροχής

τους ανατολίτες οδοιπόρους...

                                                                                    St. Andrews, 28 Μαΐου 2014