Monday 16 April 2018

Ἀλήθεια, πῶς πέρασαν οἱ μέρες;


, Καθς ξημέρωνε Κυριακ το Θωμ - Μαθητικς ναμνήσεις


Ναί, δ συγκρίνονταν μ τίποτε ο μέρες κενες. Το Σαββάτου το Λαζάρου δηλαδή, κα τς Κυριακς το Θωμ. Κα μέχρι σήμερα, πο πέρασαν τόσο χρόνια -μισς αἰῶνας κοντά- κόμα ατς ο μέρες διακρατον να δικό τους εδικ βάρος, πο παραμένει σύγκριτο. Γιατ τάχα; Κι ατν τν ξομολόγηση πιχειρε  ατ τ γραπτό, πο μέσα π παλις μαθητικς ναμνήσεις νοίγει δρόμους πιστροφς κα πίσκεψης σ χρόνια χαριτωμένα, νέμελα κα φορτισμένα μ τν γάπη μας γι τόν τόπο, τ χωριό μας. Κι δικο, θαρρ, δν εχαμε. Κα ν γιατί. Μόλις, λοιπόν, τελειώσαμε τ Δημοτικ κα ναχωρήσουμε γι τ Βόλο, που θ φοιτούσαμε στ κε Γυμνάσιο, νοιώσαμε κα τ πρτο φαρμάκι πο ξενιτεμς χαρίζει -στω κι ν ατς ποχωρισμς μας π τ σπίτι κα τος δικούς μας ταν γι ν σπουδάσουμε. στόσο δν παψε ποτ ν χει τ χαρακτήρα το ξενιτεμο. Γιατ τότε τ χωριό μας τ ξαναβλέπαμε τς παραμονς το Χριστο μέχρι τ᾿ η Γιαννιο·  τ Σάββατο το Λαζάρου τν Κυριακ τν Βαων μέχρι τν Κυριακ το Θωμ· καί, τέλος, τ καλοκαίρι, π τ τέλη το ουνίου μέχρι τς ρχς το Σεπτεμβρίου.

ταν λοιπόν, φτανε λησμόνητη μέρα το Σαββάτου το Λαζάρου, τ μεσημέρι -γιατ τότε εχαμε κα τ Σάββατο Σχολεο κα δ ποχρεωτικ κκλησιασμ κείνη τν μέρα- ν εχε πλοο ναχωρούσαμε γι τ νησί. λλις περιμέναμε τν λλη μέρα, τν Κυριακ τν Βαων. Τί χαρ κα εφροσύνη πικρατοσε μέσα στ πλοο, που κτς π μς, τος Κληματιανος κα τος Γλωσσιτες, ταξίδευαν γι τν τόπο τους κι λλα παιδιά - μαθητές, π τ Σκιάθο, τ Σκόπελο (Χώρα) κι π τ Λιαδρόμια. Ναί, να διότυπο πανηγύρι ταν ατ τ ταξίδι τς πιστροφς. Γιατ πηγαίναμε ν ορτάσουμε σιμ στν οκογένειά μας, ν κκλησιαστομε στν νορία πο μς νάθρεψε, ν ξαναπαίξουμε στ σοκάκια πο μς γνώριζαν. Κα πράγματι, τσι ταν. Κι πιστροφ ατ μέσα στ μυρωμένη, νοιξιάτικη μορφιά, ταν μι παραδείσια μπειρία, λησμόνητη κα μοναδική.

μως ση χαρ κι ασιοδοξία, χαμόγελα κα εχαρίστηση εχε πιστροφ στ χωριό, λλη τόση κατήφια κα δύνη εχε κι ναχώρηση π κε, ταν τέλειωναν ο μέρες τν διακοπν κι φτανε πι Κυριακ το Θωμ. Βάραινε πολ μέσα μας ατ μέρα, δίως τ πρτα χρόνια τν σπουδν. Κι ναρωτιώμασταν, πότε πέρασαν ο μέρες... Βλέπεις, τότε δν εχαμε συνειδητοποιήσει πς καιρς περνάει γρήγορα, πως πέρασαν τόσος καιρς π τότε,  κα λές,  τι λίγο πρν γίνανε λ᾿ ατ πο διάβηκαν τ κατώφλι το χρόνου.   

τσι κάθε χρόνο πο θ φτάσει μέρα ατ τς Κυριακς το Θωμ να σφίξιμο πομένει στν ψυχή, καθς ναθυμται κείνη τν πραγματικ δυνηρ ναχώρηση π τ χωρι πο εωδίαζε κόμα Πασχαλιά, π τ θαλπωρ το σπιτιο, π λα σα μς γέμιζαν κα νάπαυαν. Βλέπεις,  δν εχε ριμάσει κόμα μέσα μας δέα, πς γι ν᾿ ποκτήσεις κάτι, χρειάζονται θυσίες, σως κα φοβερ πώδυνες. Μόνο πο σιμ σ λ᾿ ατ πομένει κι νοσταλγία ν θυμίζει τν τρυφερότητα τς παιδικς κι φηβικς λικίας, πο τ χρειαζόμασταν τόσο τότε, γι ν εναι σήμερα νάμνηση ερ πο μς ποτοξινώνει π κάθε βάρβαρη πίθεση. Κυρίως (συν) νθρώπων μας. τσι δν εναι; 

π. Κ.Ν. Καλλιανός
Μέρες τς Πασχαλις το 2018

No comments: