Εκεί που υπάρχουν μόνο φύλλα

 
Η άκαρπη συκή

          ...μηκέτι εκ σου καρπός 
          γένηται εις τον αιώνα...
                    Ματθ. ΚΑ, 19. 
 
 
Ήταν μια ονειρεμένη πόλη
Μέσα στο πράσινο χτισμένη
Με κτίρια για κάθε τι
Κι ήταν κι εκείνη εκεί.
 
Και καθώς τριγυρνούσε ευτυχισμένη
Βλέπει κατάχαμα κάτι γυαλιστερό:
Ένα μπουκέτο από ολόχρυσα λουλούδια
Που έστελνε γύρω το δικό του φως.
 
Σκύβει για να το πιάσει,
Μα της φεύγει,
Τρέχει από πίσω του κι αυτή,
Και εκεί που το κυνηγούσε αλαφιασμένη…
Βρίσκεται στο κρεβάτι το ζεστό.
 
Για λίγα λεπτά δεν πολυκαταλάβαινε,
Αν ήταν ξυπνητή ή κοιμισμένη…
Μόνο που ένιωθε σοκαρισμένη.
 
Αισθάνθηκε λοιπόν,
Τουλάχιστον για κείνη τη στιγμή,
Πώς μάταια τρέχει πίσω από τα ψεύτικα,
Ολόχρυσα μπουκέτα, ολοχρονίς.
Γιατί έτσι χάνει
–σαν την άκαρπη συκή*- ,
 
Αυτά που θα μπορούσε να καρπίσει
Εάν πάλευε για την Αγάπη,
Το πραγματικό χρυσάφι
Πάνω εδώ στη Γη.
 
          Ντέμη Σταυροπούλου
 
 
Σημείωση: Για άλλη μια φορά φιλοξενούμε ευγνωμόνως εξαίρετο στιχούργημα της άξιας Ποιήτριας και φίλης κας Ντέμης Σταυροπούλου, την οποία ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη και συγχαίρουμε για την προσφορά της στον τομέα της λογοτεχνίας.