Τοῦ Δωδεκαημέρου ὁ φετεινός ἀπολογισμός

 

Σὲ λίγο χρονικὸ διάστημα, δύο τριῶν ἡμερῶν τὸ πολύ, θ’ ἀρχίζουν ἕνα ἕνα τὰ φῶτα κ’ αὐτῶν τῶν γιορτῶν νὰ χαμηλώνουν, ὥσπου νὰ βγοῦν οἱ πρίζες, νὰ ἀφαιρεθοῦν ὅλα τὰ πολύχρωμα φῶτα καὶ φωτάκια, νὰ συμμαζευτοῦν καὶ  νὰ κλειστοῦνε σὲ καλὰ κουτιά γιὰ τοῦ χρόνου, νὰ κατεβεῖ καὶ τὸ ψεύτικο ἤ ἀπὸ κομμένο ἔλατο Χριστουγεννιάτικο δέντρο κι ὅλα νὰ ξαναγυρίσουν στὴν ἐφήμερη καὶ στυγνὴ καθημερινότητα.

 

Δηλαδή, πᾶνε, ἀναχώρησαν κι αὐτὲς οἱ γιορτές. Οἱ γιορτὲς οἱ πολύφωτες, οἱ δωροφόρες, οἱ φορτωμένες μνῆμες, νοσταλγία καὶ ἀναζήτηση. Τὴν ἀναζήτηση ἑνὸς παιδιοῦ, ποὺ δὲν εἶναι μονάχα τὸ «Παιδίον Νέον, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός», ἀλλὰ καὶ τὸ παιδὶ ποὺ ὅλοι κρύβουμε μέσα μας. Τὸ παιδὶ ποὺ ταμίευσε τόσες καὶ τόσες ἐμπειρίες καὶ βιώματα, ποὺ κάθε χρόνο -τέτοιες μέρες- τὰ προβάλλει μέσα του. Τὰ προβάλλει ὅπως ὅλοι μας τὸ ἐπιθυμοῦμε, τὴ γιορτινὴ αὐτὴ περίοδο, ἀνοίγοντας πάντα μιὰ χρονικὴ χαραμάδα, ποὺ μᾶς χαρίζεται. Μᾶς χαρίζεται  μὲ  μιὰ κάρτα ποὺ θὰ σταλεῖ, μιὰ ταινία, μιὰ στολισμένη βιτρίνα.  Κι ὅλ’ αὐτὰ ἀγαλλιάζουν τὴν ψυχή καὶ τὴν τέρπουν, ἔστω καὶ γιὰ λίγο. Ὡστόσο κι αὐτὲς οἱ ὅμορφες στιγμὲς εἶναι ποὺ ξορκίζουν ἀπὸ μέσα μας τὸ κάθε τί ποὺ μᾶς διαλύει, μᾶς φοβίζει, μᾶς ἀπαισιοδοξεῖ.

 

Ὅμως τὸ μέγα κρατούμενο ποὺ σώζουν αὐτὲς οἱ γιορταστικὲς περίοδοι δὲν εἶναι μονάχα αὐτὰ τὰ συναισθήματα, τὰ ὁποῖα ἀναδύονται μέσα ἀπὸ διάφορες εἰκόνες ἤ συναντήσεις. Οἱ γιορτὲς αὐτὲς ἔχουν ἕνα δυνατότερο καὶ πιὸ ἰσχυρὸ νόημα, ποὺ ἄν τὸ ἀποκρυπτογραφήσουμε, τότε ἀποκαλύπτουμε καὶ τὸ βαθύτερο νόημα ποὺ ἔχουν. Και, κυρίως, ἀποκτοῦν νόημα καὶ οἱ διάφορες ἐνέργειές μας,  ποὺ γίνονται γιὰ νὰ τιμήσουμε τὶς μέρες αὐτές.

 

Ἀλήθεια, σκεφτήκαμε ποτέ, γιατὶ ἀναζητοῦμε τὸ παιδί μέσα μας; Γιατὶ φωταγωγούμε τὰ σπίτια, τοὺς δρόμους, τὶς πλατεῖες κ.λ.π.; Γιατὶ κάνουμε δῶρα ἤ περιμένουμε κι ἐμεῖς παρόμοια;

 

Κι οἱ ἀπαντήσεις στὰ παραπάνω εἶναι ἁπλές, αὐτονόητες καὶ πολὺ σοφές. Ἀρκεῖ νὰ σκύψουμε μέσα μας καὶ ν’ ἀνακαλύψουμε τὸ μεγάλο ἐκεῖνο μονοπάτι ποὺ μᾶς φέρνει σιμὰ στὸ Θεό. Στὸν πραγματικὸ Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης, ἐκεῖ δηλ. ποὺ θ’ ἀνακαλύψουμε τὸ παιδί, τὸ ὁποῖο κρύβουμε μέσα μας. Τὸ παιδί, τὸ στολισμένο ἀθωότητα καὶ χαμόγελο εἰλικρίνειας. Ἐκεῖ θὰ δοῦμε «τὸ ἀληθινὸν φῶς [τὸ ὁποίον] ἐπεφάνη πᾶσιν ἀνθρώποις» καὶ τέλος ἀπὸ κεῖ θὰ λάβουμε τὰ «σὰ ἐκ τῶν σῶν», τὰ Δῶρα Του, ποὺ δὲν ἔχουν διατίμηση, ἀλλὰ ἔχουν τόση ἀξία… Καὶ μάλιστα ἀνεκτίμητη:

 

Τὴν ἐξαγορά μας ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου… Τί ἄλλο θέλουμε; Καὶ τοῦ χρόνου.

 

π. Κ.Ν. Καλλιανός