Την Σην Πόλιν...

 
...Πάνε τα δώδεκα γράμματα. Σήμερα Παρασκευή είναι οι τρίτοι, αυτό που λέμε, από συνήθεια και φυσικά σωστή, η Γ' Στάση Των Χαιρετισμών, του Ακαθίστου Υμνου, ή σκέτο "του Ακάθιστου". Ακόμη και στα Αγγλικά λέγεται, "The Akathist". Γνωστός, ας πούμε,  όρος στους Εκκλησιαστικούς κύκλους, ακόμα και της Δυτικής Εκκλησίας. 
 

Δεν το γνώριζα. Πως άλλωστε;  Ήχησε παράξενα όταν το πρωτάκουσα. Με τον καιρό το συνήθισα, όλα τα συνηθίζει κανείς. Χρειάστηκε βέβαια αρκετές φορές να το μεταφράσω, αλλά μαζί με την μετάφραση χρειαζόταν και η ιστορία και η αφήγησή της. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα.
 
Σε πολλούς (αλλοεθνείς, αλλογενείς, ετεροδόξους κτλ.), δεν ενδιέφερε και τόσο, ίσως καθόλου, τι έγινε και ποιός αυτοκράτορας πήγε που, έκανε τι και τον λόγο για τον οποίο έπραξε ότι έπραξε και τι έκανε ο τάδε Πατριάρχης και ο δείνα αξιωματικός. Γιατί να νοιαστεί,  ας πούμε ο λουλουδάς της γειτονιάς για τον λόγο που ήθελα λευκά τριαντάφυλλα να τα πάω στην Εκκλησία; Τι τον έκοφτε αν ο Πατριάρχης Σέργιος με τον Βώνο (άλλη εξήγηση για το ποιός ήταν αυτός) με κληρικούς και λαϊκούς να περιδιαβαίνουν με την Εικόνα Της Παναγιάς γύρω από τα τείχη; Τα τείχη; Ποιά τείχη; Στην Ιστανμπούλ, που είναι η Σαιντ Σοφία, ο Βόσπορος και τα διάφορα. Κάτι είχε ακούσει στο σχολείο ο άνθρωπος. Και μετά, αφού είχα αρχίσει το ιστορικό, να συνεχίζω να εξηγώ, την τρικυμία που ξέσπασε, τα μονόξυλα και τα υπόλοιπα πλεούμενα των πολιορκητών να θρυμματίζονται και αυτοί όπου φύγει-φύγει...
 
Ο ανθοπώλης ήταν ευγενής, που στην ουσία ήταν μανάβης, αλλά με το πες-πες της γυναίκας του, έβαλε και μερικά λουλούδια σε μια γωνιά του μικρού μαγαζιού του, άκουγε ή μάλλον έκανε πως άκουγε, χαμογελούσε ευγενικά, τον πλήρωνα, έλεγε Thank you, και με το δικό μου Θενκ Γιού,  τον άφηνα στην ησυχία του, αφού πρώτα, βέβαια, τέλειωνα με το τι θα πει Ακάθιστος και τον τόπο που μαζεύτηκαν οι πιστοί μετά, και τι έκαναν αφού είχαν μαζευτεί εκεί που μαζεύτηκαν, τις ευχαριστίες τους...
 
Και μετά στο σπίτι να αφηγούμαι τα πεπραγμένα της ημέρας στον σύζυγό μου, αυτός να με ακούει με επιείκεια και οι μικροί μου γιοί να αλληλοκοιτάζονται μουρμουρίζοντας, it was embarrassing, δηλαδή τους έφερε η μαμά τους σε αμηχανία.  
 
Θύμησες, θύμησες και πάλι αυτές, διάβαζα χρόνια πριν σε μιά Πολίτικια Εφημερίδα που εκδιδόταν όχι στην Βασιλεύουσα, πως ένας Άνθρωπος που ζούσε μακριά από την γενέτειρά του, έβρισκε δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο να πείσει το μυαλό, την καρδιά και την ψυχή του, να οδηγήσουν τα πόδια του να τον φέρουν σε μια Εκκλησία να ακούσει τα Χαίρε, μακριά από τον τόπο του, μακριά από την "δικήν του Πόλιν".
 
Διαβάζοντας αυτά που έγραφε, ζωγράφιζα ανάμεσα στις αράδες τον νόστο με την γλυκιά λύπη και τον ένιωθα. 
 
Αλλά, έχει ο καιρός γυρίσματα, έτσι ο Άνθρωπος που έλεγα επέστρεψε, εκείνος ξέρει τα γιατί και τα επειδή του, στα χώματα που τον γέννησαν,  στην Πόλη της Παναγιάς και της δικής του και πιστεύω (να πω, σχεδόν;) πως τώρα πλέον θα πηγαίνει εκεί που νοερά πήγαινε όταν ήταν μακριά Της. Τον παρακαλώ να σκέφτεται και εμένα όταν θα ανάβει το κεράκι του.
 
Τα πρώτα δώδεκα γράμματα του Αλφαβήτου λοιπόν, έφυγαν από το ποίημα,  "Νέαν έδειξε κτίσιν..." λέει ο Υμνογράφος σήμερα στους Τρίτους, φθάνοντας στο δέκατο τρίτο. Σε μιά εβδομάδα οι τελευταίοι "Τείχος ει των παρθένων..." και την παράλλη, όλοι μαζί. Οι Χαιρετισμοί, τα χαίρε μας στην Παναγία. 
 
Με το μεγάλο όμικρον, "Ω Πανύμνητε Μήτερ..."  θα κλείσει ένας κύκλος. Για να ξανάρθει του χρόνου και μετά τον επόμενο, τον μεθεπόμενο και βάλε. Η ζωή συνεχίζεται, κρατώντας τις παραδόσεις από το παρελθόν, τις κάνουμε παρούσες στο παρόν και στην συνέχεια, τις παραδίνουμε για να γίνουν μέλλον -ελπίζοντας-, σε καλά χέρια.
 
Την Σην Πόλιν Θεοτόκε, την δική Σου Πόλη και την δική μας, που στην αγκαλιά Σου την αφήσαμε. Την αφήσαμε με την σιγουριά πως θα την φροντίζεις.
 
Νίκη Beales
Χαιρετισμοί, Μάρτιος 2023
Buckingham, Αγγλία