Monday 28 June 2021

Ἡ μοναξιά τῶν δέντρων

 
χι, δν εναι δυνατ στν καθένα ν αστανθε κα ν μελετήσει τ συμπεριφορ τν δέντρων, ατν τν σιωπηλν συντρόφων τς Μάνας Γς, παρ μονάχα κενοι πο τ ξέρουν πό τ μικρ τους χρόνια, πο χουν σταθε κάτω π τ σκέπη τους μ λους τος καιρος, χρόνια λάκερα. Ατοί, λοιπόν, μπορε ν ξηγήσουν τ συμπεριφορ το κάθε δέντρου. Κι ατο, σο περννε τ χρόνια λο κα λιγοστεύουν, πως κα τ δέντρα πάνω στ Γς. Χαρισματικο στ᾿ λήθεια νθρωποι, πο μως δν περισχύουν στς μέρες μας, φο τ δέντρα σήμερα παψαν ν πολογίζονται ς ζντες ργανισμο πο εεργετον. Γιατ πό τος «πολιτισμένους» θεωρονται ς νοχλητικ παράσιτα πο πρέπει ν ξαφανιστον. λλωστε, τ χρειάζονται τ δέντρα, τ χτίρια μονάχα, ατ δηλαδ πο στεγάζουν τος νθρώπους χρειάζονται, τ δίχως λλο μάλιστα.
 

μως ν σ ρες πυκνς τς μέρας, πως εναι ο ρες το δειλινο, πισκεφτες να χτμα κι ναλογιστες μ περισσή ελικρίνεια κα θος τ συμπεριφορά σου πέναντι στ δέντρα πο τ στολίζουν, τότε -ν χεις ψυχ θ συγκινηθες, θ στραφες πρς κενα μ τρυφερότητα κα εγνωμοσύνη, καθς, κάθε χρονι σο παραδίδουν τος καρπούς τους, ατος πού χαίρεσαι τι εναι δικοί σου, παραγωγής σου, κομμάτι πολύτιμο το βίου σου, ποτισμένο μ δρτα, γωνία κα πομονή.
 
μως τ μέγα ζητούμενο εναι λλο: λήθεια, ταν μαζέψουμε τος καρπούς, συνάξουμε -μ λίγα λόγια-  τ σοδειά μας,  τότε ποι ασθήματα βιώνουμε; Γιατ πολλς φορς συμβαίνει ν βιάζομαστε ν γκαταλείψουμε τ χτμα, ν τ φήσουμε γι καιρ λησμονημένο, πειδ ,τι μς δωσε τ πήραμε. ργότερα βλέπουμε… Θ πμε δηλαδή πάλι ν τ καθαρίσουμε, ταν θ φέρει καρπό, ν τν μαζέψουμε κι στερα ν τ φήσουμε στη μοναξιά κα στν γκατάλειψη.
 
Κι μως λλις θ πρέπει ν δομε τ πράγματα. Μ λίγα λόγια θ πρέπει ν εγνωμονομε ατ τ δέντρα, πο με συντροφι τ μοναξιά τους μς χαρίζουν τόσα γαθά. Ν τ κοιτμε δηλαδή μ κείνη τν τρυφερότητα πο τ θωροσαν ο πατέρες μας, ο πρόγονοί μας, ο ποοι τ περιποιονταν μ προσοχή, δν τ πλήγωναν, κόβοντας τ ξερ δύνατα κλαδι μ βιασύνη κα σκληρότητα. Γιατ κα τ δέντρο πληγώνεται κα τ δέντρο ποφέρει ν δν τ προσέξεις…
 
Κοιτάζω πολλς φορς μέσα σ δάση π πεκα γρια κλαδιά, κάποια πομονωμένα λαιόδεντρα, κι ναρωτιέμαι τί ν λένε κενοι πο ξεχέρσωσαν τν τόπο κάποτε κα τ φύτεψαν κι στερα ρθαν ο λλοι, ο πόγονοι κα τ παράτησαν ν ζον τ δική τους μοναξιά, ν ξέρουν τι δν θ φανε κανες γι ν τ ναζητήσει…
 
π. Κ.Ν. Καλλιανός

No comments: