Ἀναγνώσεις...

Μητροπολίτης Ἀργολίδος Νεκτάριος (Ἀντωνόπουλος)

«Ψαλῶ τῶ Θεῶ μου» ἤ τῷ ἑαυτῷ μου; Ἡ ψαλτική τέχνη ὡς διακονία καί χάρισμα

ἐκδ. ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ, Ναύπλιο 2015, σσ.314

Ἀρχικά θέλω νά τονίσω πώς δέν προτίθεμαι νά γράψω κριτική ἤ κάποιο βιβλιογραφικό σημείωμα γιά τό ἐν λόγῳ βιβλίο τοῦ καλοῦ Ἐπισκόπου καί παλαιοῦ συμφοιτητοῦ. Ἁπλᾶ ἐπιθυμῶ νά τό προτείνω στούς ἀδελφούς καί συλλειτουργούς μου καί στούς ἐντίμους καί φιλοκάλους ἀδελφούς ἱεροψάλτες πού συνειδητά καί μέ ἀγωνία διακονοῦν τό ἱ. Ἀναλόγιο. Καί τό ἀναφέρω αὐτό μετά λόγου γνώσεως, διότι πιστεύω πώς ὅλοι μας θά ὠφεληθοῦμε ἀπό τόν φιλότιμο λόγο τοῦ Σεβασμιωτάτου (στό ἑξῆς Σ.), πού μέ τό γραφτό του αὐτό, ὅπως καί μέ τά προηγούμενα -κυρίως μέ τήν «Ἐπιστροφή: Μετάνοια καί Ἐξομολόγηση», ἀλλά καί τόν Ἅγιο Λουκᾶ τό νέο Ἀνάργυρο- παραμύθησε καί βοήθησε πολλές ψυχές νά ἀνασάνουν εὐλογία, νά λάβουν θεῖο φωτισμό καί νά ἐπισκεφτοῦν τό ἱ. ἐξομολογητήριο, ὥστε νά ἀποφορτώσουν τήν ψυχή τους.

Τώρα, λοιπόν, ὁ Σ. μέ τό νέο του βιβλίο -κάτι σάν ἕνα μικρό συμβουλευτικό ἐγχειρίδιο γιά τόν κάθε παπᾶ καί ψάλτη τό βλέπω-προσπαθεῖ μέ τή γραφίδα του νά τονίσει ἕνα πρᾶγμα: Τελικά, ὅταν λειτουργοῦμε κι ὅταν ψάλλουμε γιά ποιόν τό κάνουμε; Μήπως γιά τόν ἑαυτό μας; Δηλαδή, νά ταΐσουμε μέ λίγα λόγια κι ἄλλο τό θηρίο πού κρύβεται μέσα μας κι εἶναι τό ἐγώ; Καί κάτι ἀκόμα: Εἶναι οἱ καιροί σήμερα τέτοιοι, ὥστε ἡ ὅποια μας αὐτοπροβολή καί αὐτοδιαφήμηση θά ὠφελήσει καί οἰκοδομήσει;

Εἶπα καί στήν ἀρχή καί τό ἐπαναλαμβάνω καί τώρα: Δέν προτίθεμαι νά βιβλιοκρίνω τόν Σ. Ἄλλωστε δέν τό ἔχει κι ἀνάγκη, μάλιστα ἀπό ἕναν ἁπλό παπᾶ μιᾶς ἀσήμαντης καί σχεδόν ἄγνωστης μικροενορίας. Ὅμως ἐπειδή ὁ ὑποφαινόμενος ἔχει γιά μιάμιση περίπου δεκαετία διακονήσει τό ἱ. Ἀναλόγιο καταννοεῖ καί ἀποδέχεται τά ὅσα χρήσιμα παραθέτει ὁ Σ. (μέ παραδείγματα μάλιστα).

Πρίν κλείσω θά ἤθελα νά μοιραστῶ ἔνα βίωμά μου, μιά σπουδαστική μου ἐμπειρία δηλαδή, πού σχετίζεται μέ τό θέμα αὐτό.

Τότε στή Ριζάρειο πού μᾶς δίδασκε ὁ ἀείμνηστος καθηγητής Θεόδωρος Θερμός, πατέρας τοῦ γνωστοῦ μας Γιατροῦ π. Βασιλείου Θερμοῦ, καθηγητοῦ καί συγγραφέα ἀξιόλογων βιβλίων, μᾶς συμβούλευε, λοιπόν, ὁ ἐν λόγω καθηγητής νά εἴμαστε ταπεινοί, γνήσιοι καί οἱ πρός Θεόν ἰκεσίες μας νά συνοδεύονται ἀπό εἰλικρίνεια: ἔτσι, ὅπως μιλᾶμε, συναναστρεφόμαστε καί διαλεγόμαστε μέ φίλους. Κι ἀλήθεια, ποιός συνειδητός καί ἀνόθευτος πιστός λησμονεῖ ὅτι ὁ Χριστός μας εἶναι ὁ πλέον γνήσιος φίλος; (πρβλ. Ἰω. 15, 14). Καί μέ συγκίνηση θυμᾶμαι ἀκόμα τά λόγια του... Ἄσχετα ἄν κάποτε, ὡς ἄνθρωπος, τά λησμονῶ.

Προσωπικά εὐχαριστῶ τόν σεβαστό μου καί πάντα ἀγαπητό μου π. Νεκτάριο καί νῦν θεοπρόβλητο Ἐπίσκοπο μιᾶς ἱστορικῆς Ἐκκλ. Ἐπαρχίας, γιά τήν τιμή πού μοῦ ἔκαμε ὥστε νά μοῦ ἀποστείλει αὐτό τό θαυμάσιο βιβλίο του, τό ὁποῖο καί μέ βοήθησε πολύ. Γι᾿ αὐτό καί τολμῶ νά τό προτείνω στούς ἀδελφούς συμπρεσβυτέρους καί ἱεροψάλτες.

π. Κ.Ν. Καλλιανός

Σκόπελος

Τῆς Μεσοπεντηκοστῆς 2016