Monday 9 July 2012

Καθὼς πέφτει ἡ Αὐλαία…

,  Σχεδιάζοντας τν πίλογο τς κάθε γιορτς

Εναι γνωστό, πς ο ποιες γιορτς κα κδηλώσεις μεταποιον τν καθημερινότητά μας κα τν καθιστον πίσημο μέρα, δηλαδ ξιοσημείωτη, σημαντική. Γιατ μέσα τους μφανίζονται πολλς κα ποικίλες κφάνσεις το ψυχισμο μας, σ σημεο ν λησμονονται κάθε εδους τραυματισμο κα παντοίου γένους προβλήματα πό τν ναγχο βιοτή μας. τσι ο γιορτς πομένουν μικρς άσεις μέσα στν ρημο το κόσμου, πο μς τροφοδοτον, στε ν συνεχίσουμε τ ταξίδι μας. Γι᾿ ατ κα μέσα στς γιορτς βρίσκει κανένας τν ληθινό του αυτ, πειδ διακόπτεται, στω κα προσωριν, κενος μαρτυρικς δρόμος τς βιοπάλης, ποία κα στραγγίζει τν ψυχ π πολλά… Μ κορυφαο, τ ν μν  νασάνει κανες λεύθερα.
μως τ πλέον βασικ ρώτημα κα, πιστεύω, τ πλέον κορυφαο εναι τ ξς: Στ᾿ λήθεια, τ γίνεται ταν χαμηλώσουν τ φτα τς γιορτς, τ πανηγύρι σωπάσει κα πέσει γκρίζα κα σκληρ αλαία; Τότε, λοιπόν, τ γίνεται κα πς μπορες ν ξεχωρίσεις μέσα σου τ ταν ατ πο λαβες ς δωρεά, ς στοιχεο δηλαδ χρήσιμο κα σημαντικ, γι ν πορευτες στ συνέχεια; Γιατ συνήθως, καθς εμαστε κουρασμένοι π᾿ λο ατ τ γεγονς πο φανερώνει, ξωτερικεύει κα πιστοποιε τν κενοδοξία μας, κοιτάζουμε ν περνάει χρόνος μας μ τέτοιου εδους κδηλώσεις, πειδ δν χουμε καιρ ν σκεφτομε σοβαρά, πεύθυνα κα πρ πάντων νθρώπινα.  τσι, κάτι τέτοιες κδηλώσεις, που κυριαρχε εκόνα κα πουσία κανο νοήματος γι τ ζω κα τν κατάρτισή μας, μς βολεύουν στ ν συνεχίζουμε ν χουμε νθρονισμένο μέσα μας τν φαρισαϊσμ κα τν ατοπροβολ. Κι ν ατ, μάλιστα, εναι πότοκο τς νεότητάς μας, κάπως δικαιολογεται. ν μως χουμε φτάσει σ κάποια λικία κα νος μας, ψυχ μας, τ εναι μας, δηλαδ, λόκληρο δν χει εθυγραμμιστε μ τν φημερία κα τν προσωρινότητα τν ποία διαβιώνουμε, τότε σημαίνει τι κάθε αλαία τς ποιασδήποτε γιορτς θ εναι γι μς να μαχαίρι πο τεμαχίζει λίγο-λίγο τ νδιαφέροντά μας. Σ σημεο, στε κάποτε, κάποια στιγμ πο δν τν περιμένουμε -στόσο θ λθει- ν μς ποκαλυφθε τ κεν πο πάρχει μέσα μας, κα συνακόλουθα γύρω μας. Κεν νθρώπινης ελικρίνειας, φο συνεχς πορευόμασταν μ ψευδαισθήσεις, , στω, μ διεργασίες προβολς το αυτο μας, γιατ ατ ταν γι μς τ ζητούμενο· κεν τίμιας φιλίας κα τιμημένης συνεργασίας, φο λα γίνονταν μόνο κα μόνο, γι ν κανοποιηθε τ γώ μας.

Κάποτε, λοιπν, τελειώνει κάθε γιορτ, κάθε τς ζως μας κδήλωση, κάθε πίσημος μέρα πο ζομε στν νιαύσιο διάρκεια τν 365 μερν. Μόνο πο σο περνον τ χρόνια, λο κα πι πολ συναισθανόμαστε, βιώνουμε κα κατανοομε τι λ᾿ ατ, πο σχετιζονται μ τν ξωτερικ διάκοσμο, τν πρόσκαιρη ψυχαγωγία μας κα τν πουσία νοήματος, τροφοδοτον τ ναρκισσισμό μας πρωτίστως, κι στερα μς εσοδεύουν σ κόσμους ψευδαισθήσεων κα παραμυθιο. Κι ν εσαι παιδ, τότε τ παραμύθι εναι μι διέξοδος, να στοιχεο πο σ φέρνει σιμ στ νειρο… Κα χρειάζονται τόσο πολ τ παιδι τ νειρα, γι ν μπορέσουν τσι ν πραγματοποιήσουν τν δικ τους κόσμο, τν ποο σως μες αριο γκρεμίσουμε. Γιατ, ατ πο χει σημασία εναι τ ξς:  ταν κλείνει αλαία,  στ παιδι ν᾿ νοίγει να ραμα νέο κα ζωνταν κι χι μ φροδες λπίδες ζυμωμένο. Δυστυχς, μως· ατ πο ναδύεται στν πιφάνεια εναι τ ξς, ταν πέσει Αλαία: προβολ τς δικις μας κενοδοξίας κα στοχίας, κι χι ατο πο διακρίνεται ς ργο π σκηνς. Ατιολογεται δ λη ατ κατάσταση, πειδ μς βολεύει ν σταθομε ρθιοι, μν χοντας κάτι τ οσιαστικ ν πομε κα ν προβάλλουμε. Γιατ πι σημαντικ κα κορυφαα αλαία πο πέφτει, εναι κείνη τς κάθε Γιορτς, τς κάθε Λειτουργικς μας συνάξεως. Τότε, λοιπν, χει σημασία τ παίρνει καθένας στ σπίτι του, πς βίωσε τ Λειτουργία, γιατ δν Κοινώνησε, ν θ ξανάρθει… Μόνο πο πολογισμς ατς φρικτ πληγώνει, γιατ τίποτε δν ραιοποιε κα τ κυριώτερο: στέκει πέναντι στν πραγματικότητα.

Τ ρωτήματα εναι πολλ κα ποικίλα. Ο παντήσεις μως δν εναι εκολες, μήτε κα μπορον ν τος κανοποιήσουν λους…

Πάντως κενο πο πρέπει ν μεταποιήσουμε σ βίωμα κα τρόπο ζως, εναι τ τ περιμένουμε πάντα, σ᾿ λες τς Γιορτς, σ᾿ λα τ πανηγύρια, στς κδηλώσεις, λλ κα στν δια μας τ ζω, τσι στε, ταν πέσει Αλαία ν χουμε κρατήσει χι τς ψευδαισθήσεις πο προβάλλει τ κάθε ργο, μ ατ καθαυτ τ νόημα το ργου, πο εναι πως ζω. Πο χει, δηλαδ, μιν ρχ κα να τέλος…

π. Κων. Ν. Καλλιανός

No comments: