Τοῦ Δεκαπενταυγούστου (ὁ ἐτήσιος) ρεμβασμός...

Εὐχετήριο τιμῆς στὸν Παναγιώτη τὸ Γιατρὸ γιὰ τὰ ὀνομαστήριά του

Ἀπὸ ἕνα καιρὸ μακρυνὸ ἀρχίζει τὸ ταξίδι γιὰ προσέγγιση στὴ Γιορτή. Καιρὸ τῶν παιδικῶν μας χρόνων, ποὺ αὐτὲς τὶς ὧρες, τὶς ὄντως ἱερὲς ὦρες, ἀνοίγεται μπροστά μας, ὡς ἄλλη συλλογὴ παλιῶν εἰκόνων καὶ φωτογραφιῶν... Γιατί, ὅσο κι ἄν ἐπιχειρεῖς νὰ ἀπομακρυνθεῖς ἀπὸ τὴ Γιορτὴ τῆς Παναγιᾶς, τόσο καὶ πιὸ πολὺ τὴ σιμώνεις, μὲ ἀλάνθαστο ὁδηγὸ τὴ Μνήμη καὶ τὸ βίωμα. Πού, ἔστω γιὰ ἐλάχιστο χρόνο, γιὰ κλάσματα δυτερολέπτων, ἔρχονται καὶ σὲ ἐπισκέπτονται. Κι εὐτυχῶς, δηλαδή, γιατὶ ἔτσι μονάχα μπορεῖς νὰ συνειδητοποιήσεις  τὸ Χρόνο ὡς συνέχεια, ὡς ἄθροισμα γεγονότων κι ἐμπειριῶν.

Δεκαπενταύγουστο, λοιπόν, κι ἐφέτος. Μὲ τὶς ὅποιες ἀνορθογραφίες τῶν ἀστάθμητων καιρῶν καὶ τῶν συμπεριφορῶν μέσα σὶς ὁποῖες ζοῦμε καὶ ὑπάρχουμε... Ὡστόσο κι ἐφέτος, καὶ πάλι οἱ καμπάνες θὰ σημάνουν χαρμόσυνα γιὰ τὴ Γιορτή. Καὶ θὰ συναχτοῦμε ξανὰ σιμὰ στὴ Χάρη Της, θὰ εὐχηθοῦμε καὶ συγκινημένοι θὰ καθίσουμε στὴν γιορταστικὴ τὴν τράπεζα. Αὐτὸ τὸ ἀλλο μεγάλο γεγονὸς τῆς σύναξης ὅλων μας. 

Συγκινημένοι, λοιπόν, θὰ συναχτοῦμε, οἱ ὅσοι πιστοὶ ἀπόμειναν σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο, ἀκόμα νὰ ἀγναντεύουν μὲ τρυφερότητα τὸ ἱστορικό τοῦ βίου τους. Μέσα στὸ ὁποῖο ἀναμφίσβητα συνυπάρχουν καὶ συνευρίσκονται τὰ ἱερὰ Πρόσωπα τῶν προσφιλῶν τους ἀνθρώπων. Ποὺ σήμερα νομίζουμε ὄτι ἀπουσιάζουν, ὡστόσο παραμονεύουν σιμά μας καὶ συγχαίρουν, συνεορτάζουν, μᾶς συντροφεύουν. Γιατὶ τέτοιες μέρες, μέρες ποὺ εἶναι φορτωμένες μὲ ἀνείπωτο συγκινησιακὸ βάρος, δὲ μπορεῖ παρὰ ἡ κάθε τρυφερὴ κι εὐαίσθητη ψυχὴ νὰ μὴ λησμονήσει... Κι αὐτό, ἐπειδὴ μέσα του βαθειὰ ἀκούει ἀκόμα τὴν εὐχὴ τῆς Μάνας, τοῦ Πατέρα, τοῦ Παπποῦ καὶ τῆς γιαγιᾶς. Εὐχὴ γιορταστική, χωνεμένη βαθειὰ στὴν παράδοση καὶ στὴν εὐρυθμία τῆς ζωής. Γιὰ χρόνια πολλὰ κι εὐλογημένα, εὐχή... Τί ἄλλο καλύτερο καὶ ποτισμένο μὲ τὸ δροσερὸ τὸ νερὸ τῆς πηγαίας ἀγάπης καὶ στοργῆς. Εὐχὴ καρδιακή, ἀνόθευτη, γνήσια, λαμπερὴ καὶ ἅγια. Εὐχὴ ποὺ στερεώνει τὴν ψυχή, ποὺ τὴν ἀνοίγει διάπλατα νὰ ἀνασάνει ἄρωμα ζωῆς καὶ αἰσιοδοξίας. «Εὐχαὶ γονέων, ἄλλωστε, στηρίζουσι θεμέλια οἴκων» καὶ ὄχι μόνο...

Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐτοῦτος  ὁ ἐτήσιος ὁ ρεμβασμός, ποὺ εἶναι συνάμα καὶ μιὰ ἐπιστροφή. Μιὰ σωτήρια ἐπιστροφή, λυτρωτικὴ καὶ ἐξάπαντος ψυχοθεραπευτικὴ. Χρήσιμη παναπεῖ στοὺς καιρούς μας... Χρόνια πολλά, λοιπόν.

π. Κ.Ν. Καλλιανός