ΑΠΑΝΕΜΑ - Παρουσίαση / 1

 

Ευχαριστίες Ποιητή Τάσου Βυζάντιου - Bristol, Κυριακή, 10 Δεκεμβρίου 2023

 

Περιποιεί τιμή μεγάλη στην ταπεινότητά μου η αποψινή αυτή εκδήλωση. Κι όσο κι αν αισθάνομαι κάπως να κυριαρχεί μέσα μου η αίσθηση της αιδούς, σας διαβεβαιώνω ότι η παρουσία τόσων εκλεκτών και ελλόγιμων προσώπων εδώ απόψε, με γεμίζει χαρά και συγκίνηση.
 
Ευχαριστίες εγκάρδιες οφείλω σε όσους και όσες συνέβαλαν στην πραγμάτωση του αποψινού γεγονότος. Η αλήθεια είναι ότι πολλά από αυτά τα άτομα είναι γυναίκες. Είναι άραγε τυχαίο αυτό; Κι αναφέρομαι συγκεκριμένα:
 

        στην κα. Μαρία Βασιλάκη, που ανέλαβε το κύριο βάρος της παρουσίασης,
        στις απαγγείλασες, κα. Μαρία Καντά και κα. Αναστασία Μιλτσακάκη,
        στη ζωγράφο που επιμελήθηκε το εξώφυλλο, κα. Λίζα Σουρή,
        στις κυρίες που συνέβαλαν στην οργάνωση των κερασμάτων,
        κα. Ιωάννα Σταμπουλία, κα. Σάντρα Brynt και κα. Αναστασία Κρέσπη.
 
Αλλά βέβαια και στους άρρενες, κ. Γιάννη Γεωργόπουλο (Λοχαγό Ε.Σ., Ιεροψάλτη, Νομικό, Παρουσιαστή της εκδήλωσης), κ. Χαράλαμπο Ιωσήφ (Διευθυντή του Ελληνικού Σχολείου Bristol, εκ των παρουσιαστών της Ποιητικής Συλλογής) και κ. Ριχάρδο Devereux (Νομικό, Ποιητή).
 

Αμέσως μετά από τις λίγες αυτές λέξεις, θα ήθελα να μου επιτρέψετε να προσφέρω από ένα συμβολικό δώρο, σε κάθε μία και καθένα από τους προαναφερθέντες.
 
Προσωπικά, λοιπόν, δεν πιστεύω ότι είναι τυχαίο πως εμπλέκονται στην υπόθεση αυτή τόσες και τόσο ξεχωριστές γυναίκες. Aφού ούτως ή άλλως «εκ γυναικός τα κρείττω».
 

Οπωσδήποτε βέβαια θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι εκείνη που κυριαρχεί πέρα και πάνω απ’ όλα είναι η ίδια η Ποίηση, που κι αυτή είναι γένους θηλυκού. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, γιατί μόνο το θηλυκό έχει την ευλογία και τη χάρη να γεννά. Κι η Ποίηση είναι μια πλούσια μήτρα, που γεννά και τροφοδοτεί τον κόσμο ολόκληρο με ωραιότητα και αισιοδοξία, υπερβαίνοντας ταυτόχρονα τον εγωϊσμό, τον πόνο και το μαρασμό.
 
Κι αν θα θέλαμε να αξιοποιήσουμε το εκκλησιαστικό και υμνολογικό θησαυροφυλάκιό μας, το οποίο βρίσκεται κατά ένα μοναδικό τρόπο στο προσκήνιο της ζωής αυτής την εποχή, λόγω της Σαρακοστής των Χριστουγέννων, θα λέγαμε πως απόψε τιμούμε την «Εορτή της Σύναξης της Ποιητικής άσκησης και δημιουργίας». Η Εορτή της Σύναξης αυτής, μας κάλεσε όλους απόψε εδώ, για να τιμήσουμε την μήτρα αυτή που πλημμυρίζει την μίζερη κι επίπεδη βιοτή μας με φως, με ελπίδα και αισιοδοξία, με φαεσφόρο αίνο και με χαρά.
 

Κι αφού αναφερθήκαμε στην Εορτή της Ποίησης, επιτρέψτε μου επιγραμματικά να αναφέρω πως σήμερα, 10 Δεκεμβρίου, τιμούμε την ιερή μνήμη ενός μάρτυρα της αρχαίας Εκκλησίας, που έδωσε τη ζωή του υπέρ Χριστού το 312 μ.Χ. στην Αλεξάνδρεια, ένα μόλις χρόνο πριν την έκδοση του Διατάγματος των Μεδιολάνων, του Διατάγματος της Ανεξιθρησκείας. Ήταν γραμματέας του αυτοκράτορα Μαξιμιανού. Το όνομά του: Εύγραφος! Που σημαίνει: αυτός που γράφει καλά!!! Κι αυτό βέβαια είναι βασικό χαρακτηριστικό των Ποιητών!
 
Ο προπορευόμενος εμού στα μονοπάτια της Ποιητικής δοκιμής, Ουαλός Ποιητής Euros Bowen, έχει δηλώσει με σαφήνεια περισσή ότι «η Ποίηση δεν είναι λέξεις, αλλά ο χορός της φωτιάς». Κατ’ ουσίαν δηλαδή η Ποίηση, για τον Ουαλό συνασκητή μου, είναι φωτιά. Χαριτολογώντας θα έλεγα πως είχαμε τη γυναίκα, όπως είπαμε ενωρίτερα, τώρα φανερώνεται η φωτιά, άρα εκείνο που μας λείπει είναι το νερό, σύμφωνα με τη ρήση «πυρ, γυνή και θάλασσα», στοιχεία τα οποία αποτελούν τους φυσικούς πυλώνες της ύπαρξής μας. Όμως, ευρισκόμενοι στο Μπρίστολ, με το ήρεμο και γαλήνιο ποτάμι του, που αποτέλεσε έμπνευση για τον επιρρηματικό τίτλο της Συλλογής «Απάνεμα», γεμίζει ο νους και η ψυχή μας από νερό, από την ωκεάνια Ομηρική πότνια άλα και από κύματα που κατακλύζουν με την απαλότητά τους, τον ήρεμο ήχο και τη διακριτή μυρωδιά τους τη μνημοσύνη και την προσωπική μας ιστορία. Επιγραμματικά, σας λέγω πως το νερό, με τις διάφορες μορφές του, θα το βρείτε σε πολλά σημεία του βιβλίου που μελετούμε απόψε.
 

Όμως θα ήθελα να επανέλθω στον ορισμό της Ποίησης από τον Κέλτη δημιουργό. Εκείνος υπογραμμίζει -εν πλήρη συνειδήσει- ότι η Ποίηση είναι φωτιά, όχι με την έννοια της καταστροφής και της πλήρους φθοράς, αλλά με την ιδιαίτερη και μάλιστα ιατρική ερμηνεία του καυτηριασμού, της κάθαρσης δηλαδή και επομένως της ίασης. Για να το καταλάβουμε καλύτερα ας παραπέμψουμε με συντομία στο Ποίημά του «Ο Παντοκράτωρ της Τσεφαλού», το οποίο τελειώνει ως εξής: «Μάτια του Παντοκράτορα, φωτιά που καυτηριάζει τη ρίζα της ενοχής της γης».
 
Αυτός ο Παντοκράτορας, ο Ποιητής ορατών τε πάντων και αοράτων, είναι και παραμένει πάντα ο αυθεντικός πρωτομάστορας Ποιητής, αυτός που καυτηριάζει κάθε ενοχή και ως εκ τούτου θεραπεύει, ανανεώνει κι αναδημιουργεί.
 
Επομένως, η Ποίηση είναι πραγματικό φάρμακο ίασης, ζωής και αθανασίας.
 
Πως, λοιπόν, να μην την υπηρετούμε;
 
Σας ευχαριστώ όλους από μέσης καρδίας.