Ήρθε λοιπόν η στιγμή να πεις και εσύ αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου αυτό που μέχρι χθες σε έκανε να απορείς με εκείνους που το ξεστόμιζαν… Γιατί Θεέ μου αυτό σε εμένα;
Έχεις κάθε δίκιο να το
λες… Άνθρωπος είσαι και εσύ! Άστο να βγει από μέσα σου! Δεν είσαι από
σίδερο! Σου ψιθυρίζει η εφήμερη λογική και εκείνοι που… σε
νοιάζονται…
Μα έρχεται και η αιώνια
φωνή του Ευαγγελίου να κραυγάσει την ίδια ακριβώς στιγμή:
«...Λογίζομαι γάρ ὅτι οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν
δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς» (Ρωμ. 8, 18).
«...ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἔχετε· ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον"
(Ιω. 16, 33).
Ποια από τις δυο φωνές θα
υπερισχύσει;
Εκείνη του κόσμου ως
χοάνης του κακού ή αυτή Της Ελπίδας του
αιωνίου; Θεατής
ή συμμέτοχος σε αυτήν την αέναη πάλη;
Ακροατής ή ποιητής;
Χαμερπής παπαγάλος ή
Υψιπέτης Ερωδιός;
Έφτασε η δική σου στιγμή
να διαγωνιστείς!
Μυριάδες οι φορές που
είπες το γεννηθήτω το θέλημά Σου!
Πόσες το απήγγειλαν της
καρδιάς σου τα χείλη;
Για αυτήν την μια φορά
πασχίζει και πάσχει ο Θεός…
Κι ας φανεί ξανά, ότι το
παν απόλλυται…
Χρειάζεται τράνταγμα η
καρδιά, για να ξαναστάξει γάλα…
Νώντας
Σκοπετέας
No comments:
Post a Comment